ಯಾರಿಗೆ
ಬಂತು?/ ಎಲ್ಲಿಗೆ ಬಂತು?/ ನಲವತ್ತೇಳರ
ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯ? ಇವು ನಮ್ಮ ನಡುವಿನ
ಕವಿ ಸಿದ್ಧಲಿಂಗಯ್ಯನವರು ಮೂರು ದಶಕಗಳ ಹಿಂದೆ ದೇಶದ
ಅಸಮಾನತೆ ಕುರಿತು ಆಕ್ರೋಶದಿಂದ ಬರೆದ
ಕವಿತೆಯ ಸಾಲುಗಳಿವು. ನಿಜದ ಮಾತೆಂದರೆ, ಯಾರಿಗೆ
ನಿಜವಾದ ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯ ಬರಬೇಕಿತ್ತೊ, ಅವರ ಪಾಲಿಗೆ ನಲವತ್ತೇಳರ
ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯ ದಕ್ಕಲಿಲ್ಲ. ಈ ನಾಡಿನ ಕಡು
ಬಡವರು, ಅಸ್ಪøಶ್ಯರು, ಸೂರಿಲ್ಲದವರು,
ಹಸಿದು ಭೂಮಿಯನ್ನು ಹಾಸಿಗೆ ಮಾಡಿ, ಆಕಾಶವನ್ನು
ಹೊದಿಕೆ ಮಾಡಿಕೊಂಡು ಮಲಗಿದವರು ಇವರ ಪಾಲಿಗೆ ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯವೆಂಬುವುದು
ಗಗನ ಕುಸಮವಾಯಿತು. ಇನ್ನು ಭಾರತದ ಚರಿತ್ರೆಯ
ಪುಟಗಳಲ್ಲಿ ಮಹಾತ್ಮ ಗಾಂಧೀಜಿ ಭಾರತಕ್ಕೆ
ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯ ತಂದುಕೊಟ್ಟರು ಎಂಬ ಅಂಶವನ್ನು
ದಾಖಲಿಸಿಕೊಂಡು ಬರಲಾಗುತ್ತಿದೆ. ಭಾರತಕ್ಕೆ ದಕ್ಕಿದ ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯದ ಕುರಿತು
ಗಾಂಧೀಜಿಗೆ ಸಂತೋಷವಾಗಿದ್ದರೆ ಅವರು ಪ್ರಥಮ ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯ
ಸಂಭ್ರಮಾಚರಣೆಯಲ್ಲಿ ಪಾಲ್ಗೊಳ್ಳಬೇಕಿತ್ತಲ್ಲವೆ? ಹಾಗಿದ್ದರೆ,
1947ರ ಆಗಸ್ಟ್ ಹದಿನೈದರ ಮಧ್ಯರಾತ್ರಿ
ಬ್ರಿಟೀಷರು ಭಾರತಕ್ಕೆ ಸ್ವಾತಂತ್ರವನ್ನು ದಯಪಾಲಿಸಿದಾಗ ಗಾಂಧೀಜಿ ಎಲ್ಲಿದ್ದರು? ಅವರೇಕೆ
ದೆಹಲಿಯಲ್ಲಿ ನಡೆದ ಸಮಾರಂಭದಲ್ಲಿ ಪಾಲ್ಗೊಳ್ಳಲಿಲ್ಲ?
ಇಂದಿಗೂ ಈ ಪ್ರಶ್ನೆಗಳು ಒಗಟಾಗಿ
ಉಳಿದು ಹೋಗಿವೆ. ಇಡೀ ತಮ್ಮ
ಬದುಕನ್ನು, ಬವಣೆಗಳನ್ನು, ತಾವು ಮಾಡಿದ ತಪ್ಪುಗಳನ್ನು
ಯಾವೊಂದು ಮುಚ್ಚು ಮರೆ ಇಲ್ಲದೆ
ಪಾರದರ್ಶಕ ನೆಲೆಯಲ್ಲಿ ದಾಖಲಿಸಿದ ಗಾಂಧೀಜಿಯವರು 1947 ರ ಮೇ ಮತ್ತು
ಜೂನ್ ತಿಂಗಳ ನಂತರ ಮಾನಸಿಕ
ಆಘಾತಕ್ಕೆ ಒಳಗಾದವರಂತೆ ಮೌನಕ್ಕೆ ಜಾರಿ ಬಿಟ್ಟರು.
ಸ್ವತಂತ್ರ
ಭಾರತಕ್ಕಾಗಿ ಇಡೀ ತನ್ನ ಬದುಕು,
ಕುಟುಂಬವನ್ನು ತ್ಯಾಗಮಾಡಿದ ಗಾಂಧೀಜಿಯವರು ರಾಷ್ಟ್ರ ಪಿತ ಎನಿಸಿಕೊಂಡರೂ
ಸಹ ತನ್ನ ಮಕ್ಕಳಿಗೆ ಒಳ್ಳೆಯ
ಪಿತನಾಗದ, ಪತ್ನಿಗೆ ಒಳ್ಳೆಯ ಪತಿಯಾಗದೆ,
ವ್ಯಯಕ್ತಿಕ ಹಾಗೂ ಕೌಟುಂಬಿಕ ಬದುಕನ್ನು
ಬೀದಿಗೆ ಚೆಲ್ಲಿ, ಹೋರಾಡಿದವರು. ತಾವು
ಕಂಡ ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯದ ಕನಸು ಈಡೇರಿದಾಗ ಈ
ಮಹಾನುಭವ ಏಕೆ ಭಾರತಕ್ಕೆ ಸಿಕ್ಕ
ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯವನ್ನು ಸಂಭ್ರಮಿಸಲಿಲ್ಲ? ಈ ಪ್ರಶ್ನೆಗಳಿಗೆ ನಾವು
ಉತ್ತರ ಕಂಡುಕೊಳ್ಳುವ ಪ್ರಯತ್ನ ಮಾಡಿದ್ದು ತೀರಾ
ಕಡಿಮೆ. ಗಾಂಧೀಜಿಯನ್ನು
ಮಹಾತ್ಮನ ಪಟ್ಟಕ್ಕೇರಿಸಿ, ಅವರನ್ನು ಪ್ರತಿಮೆಗಳಲ್ಲಿ ಬಂಧಿಸಿ,
ಆರಾಧನೆಯಲ್ಲಿ ತೊಡಗಿಕೊಂಡ ಗುಂಪು ಒಂದು ಕಡೆಯಾದರೆ,
ಅವರ ದೌರ್ಬಲ್ಯಗಳನ್ನು ಎತ್ತಿ ಹಿಡಿಯುತ್ತಾ ಹಾರಾಡುವುದೇ
ನಿಜವಾದ ದೇಶಭಕ್ತಿ ಎಂದು ನಂಬಿರುವವ ಗುಂಪು
ಇನ್ನೊಂದು ಕಡೆ ಅಸ್ತಿತ್ವದಲ್ಲಿದೆ. ನಾವು
ಗಾಂಧೀಜಿಯನ್ನು ಒಬ್ಬ ವ್ಯಕ್ತಿಯಾಗಿ ಅಥವಾ
ಮೋಹನ ದಾಸ ಕರಮಚಂದ್ ಗಾಂಧಿಯಾಗಿ
ನೋಡಲಾಗದ ದೃಷ್ಟಿಕೋನದ ಕೊರತೆ ಹಾಗೂ ಅವರನ್ನು
ಮಹಾತ್ಮನ ಸ್ಥಾನಕ್ಕೇರಿಸಿ ವಾಸ್ತವ ಸತ್ಯಗಳನ್ನು ಗ್ರಹಿಸಲಾಗದ
ಅಸಹಾಯಕತೆ ಇವೆರೆಡೂ ಗಾಂಧೀಜಿಯ ವ್ಯಕ್ತಿತ್ವವನ್ನು
ಚರ್ಚೆಯ ತೂಗು ಕತ್ತಿಯ ಕೆಳಗೆ
ನಿಲ್ಲಿಸಿವೆ. ಗಾಂಧೀಜಿಯ ಬದುಕೆಂದರೆ, ತನ್ನ ಗುಡಿಸಲಿಗೆ ತಾನೇ
ಕೈಯ್ಯಾರ ಬೆಂಕಿ ಹಚ್ಚಿಕೊಂಡು ಊರಿಗೆ
ಬೆಳಕಾದ ಪರಿ ಎಂಬ ವಾಸ್ತವ
ಸತ್ಯವನ್ನು ನಾವು ಗ್ರಹಿಸುವಲ್ಲಿ ಸಂಪೂರ್ಣವಾಗಿ
ಎಡವಿದ್ದೇವಿ. 2002 ರಲ್ಲಿ ಪ್ರಸಿದ್ಧ ಇಂಗ್ಲೀಷ್
ದಿನಪತ್ರಿಕೆ ಹೊರತಂದ “ ಲಾಸ್ಟ್ ಟು ಹಂಡ್ರೆಡ್
ಡೇಸ್ ಆಫ್ ಮಹಾತ್ಮ ಗಾಂಧಿ” ಎನ್ನುವ
ಅಪೂರ್ವ ಕೃತಿಯೊಂದು ಗಾಂಧೀಜಿಯ ಕೊನೆಯ ದಿನಗಳ ಒಡಲಾಳದ
ಸಂಕಟಗಳನ್ನು ಅರಿತು ಕೊಳ್ಳಲು ನಮಗೆ
ಸಹಕಾರಿಯಾಗಿದೆ.
ಭಾರತಕ್ಕೆ
ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯ ನೀಡಬೇಕಾದ ಅನಿವಾರ್ಯತೆಗೆ ಸಿಲುಕಿದ ಇಂಗ್ಲೇಂಡ್ ನ
ಪ್ರಧಾನಿ ಅಟ್ಲಿಯವರು 1947 ರ ಪೆಬ್ರವರಿ
ತಿಂಗಳಿನಲ್ಲಿ ಭಾರತಕ್ಕೆ ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯ ನೀಡುವುದಾಗಿ ಅಧಿಕೃತವಾಗಿ ಘೋಷಣೆ ಮಾಡಿದರು. ತನ್ನ
ಕೊನೆಯ ಅಧಿಕಾರದ ದಿನಗಳಲ್ಲಿ ಅಂದರೆ
ಮೇ ತಿಂಗಳಿನಲ್ಲಿ ಲಾರ್ಡ್
ಮೌಂಟ್ ಬ್ಯಾಟನ್ ಅವರನ್ನು ಭಾರತದ
ಕೊನೆಯ ವೈಸ್ ರಾಯ್ ಆಗಿ
ನೇಮಕ ಮಾಡುವುದರ ಮೂಲಕ ಇಂಗ್ಲೆಂಡ್ ಸರ್ಕಾರ
ಚಾಣಕ್ಷ ನಡೆಯೊಂದನ್ನು ಪ್ರದರ್ಶಿಸಿತು.
ಭಾರತದಲ್ಲಿ ತಾನು ಅಧಿಕಾರ ನಡೆಸಿದ
ಸುಮಾರ ಎರಡು ಶತಮಾನಗಳ ಅವಧಿಯುದ್ಧಕ್ಕೂ
ಒಡೆದು ಆಳುವ ನೀತಿಯನ್ನು ಅನುಸರಿಸಿದ್ದ
ಇಂಗ್ಲೆಂಡ್ ತಾನು ನಿರ್ಗಮಿಸುವ ಹಂತದಲ್ಲಿಯೂ
ಅದೇ ನೀತಿಯನ್ನು ಜಾರಿಗೆ ತಂದು ಅಖಂಡ
ಭಾರತವನ್ನು ಇಬ್ಭಾಗವಾಗಿ ಸೀಳುವುದರ ಮೂಲಕ ಮನಸ್ಸು ಮನಸ್ಸುಗಳ
ನಡುವೆ ಅಡ್ಡಗೋಡೆಯನ್ನು ನಿರ್ಮಿಸಿ ಗಾಂಧೀಜಿಯವರ ಮೇಲಿನ ಸೇಡನ್ನು ವ್ಯವಸ್ಥಿತ
ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ತೀರಿಸಿಕೊಂಡಿತು. 1930 ರಲ್ಲಿ ಉಪ್ಪಿನ ಸತ್ಯಾಗ್ರಹದ
ಮೂಲಕ ಎಂದೂ ಮುಳಗದ ಸಾಮ್ರಾಜ್ಯವೆನಿಸಿದ
ಇಂಗ್ಲೆಂಡಿನ ಅಡಿಪಾಯಕ್ಕೆ ಪಟ್ಟು ನೀಡಿದ ಗಾಂಧೀಜಿ
ಆನಂತರ ತಮ್ಮ ಬದುಕಿನುದ್ದಕ್ಕೂ ಸ್ವದೇಶಿ
ಚಳುವಳಿ, ಭಾರತ ಬಿಟ್ಟು ತೊಲಗಿ
ಮುಂತಾದ ಹೋರಾಟಗಳ ಮೂಲಕ ಇಂಗ್ಲೆಂಡ್
ಪಾಲಿಗೆ ಮಗ್ಗುಲ ಮುಳ್ಳಾಗಿದ್ದರು.
ಭಾರತಕ್ಕೆ
ಬಂದ ಮೌಂಟ್ ಬ್ಯಾಟನ್ ರವರು
ಇಲ್ಲಿನ ರಾಜಕೀಯ ನಾಯಕರನ್ನು ಒಬ್ಬೊಬ್ಬರಾಗಿ
ತಮ್ಮ ದೆಹಲಿಯ ಅಧಿಕೃತ ನಿವಾಸಕ್ಕೆ
ಕರೆಸಿಕೊಂಡು ಅವರ ಮನದ ಇಂಗಿತವನ್ನು
ಅರಿಯುವ ಪ್ರಯತ್ನ ಮಾಡಿದರು. ಗಾಂಧೀಜಿಯವರನ್ನು
ಕರೆಸಿಕೊಂಡು, ಅವರನ್ನು ಪರಿಚಯ ಮಾಡಿಕೊಂಡು,
ಅವರ ಮುಂದೆ ಇಂಡಿಯನ್ ಮುಸ್ಲಿಂ
ಲೀಗ್ ಮುಂದಿಟ್ಟಿದ್ದ ಪ್ರತ್ಯೇಕ ಪಾಕಿಸ್ತಾನದ ಬೇಡಿಕೆಯನ್ನು ಪ್ರಸ್ತಾಪಿಸಿದರು. ಇದನ್ನು ನೇರವಾಗಿ ತಿರಸ್ಕರಿಸಿದ
ಗಾಂಧೀಜಿಯವರು, ತಮಗೆ ಏನು ಬೇಕು
ಎಂದು ಹೇಳುವ ಹಕ್ಕು ಭಾರತದ
ಜನತೆಗೆ ಮಾತ್ರ ಇದೆಯೇ ಹೊರತು, ರಾಜಕೀಯ
ನಾಯಕರಿಗೆ ಅಂತಹ ಹಕ್ಕಿಲ್ಲ ಎಂದು
ಸ್ಪಷ್ಟ ಪಡಿಸಿದರು. ನಂತರ ಮಹಮದ್ ಆಲಿ
ಜಿನ್ನ ಅವರನ್ನು ಮೂರು ಬಾರಿ,
ಜವಹರಲಾಲ್ ನೆಹರೂ ಅವರನ್ನು ಏಳು
ಬಾರಿ ಹಾಗೂ ಸರ್ದಾರ್ ವಲ್ಲಬಾಯ್
ಪಟೇಲ್ ಅವರನ್ನು ಎರಡು ಬಾರಿ
ತಮ್ಮ ನಿವಾಸಕ್ಕೆ ಕರೆಸಿಕೊಳ್ಳುವುದರ ಮೂಲಕ ಅವರಿಗೆ ಪ್ರಧಾನ
ಮಂತ್ರಿಯ ಆಸೆಯನ್ನು ತೋರಿಸಿದ ವೈಸ್ ರಾಯ್
ಮವಂಟ್ ಬ್ಯಾಟನ್ ಭಾರತ ಮತ್ತು
ಪಾಕ್ ಇಬ್ಭಾಗವಾಗುವಂತಹ ಅನಿವಾರ್ಯತೆಯನ್ನು ಸೃಷ್ಟಿಸಿದರು. 1947 ಜೂನ್ ತಿಂಗಳಿನಲ್ಲಿ ಮಹಾತ್ಮ
ಗಾಂಧೀಜಿ ದೂರದ ನೌಕಾಲಿಯಲ್ಲಿ ಇದ್ದಾಗ,
ಅವರಿಗೆ ಈ ವಿಷಯವನ್ನು ತಿಳಿಯದಂತೆ
ಮರೆ ಮಾಚಿ ಭಾರತ ಮತ್ತು
ಪಾಕ್ ಇಬ್ಭಾಗದ ಒಡಂಬಡಿಕೆಗೆ ನೆಹರೂ
ಮತ್ತು ಜಿನ್ನಾ ಅವರಿಂದ ಸಹಿ
ಪಡೆಯುವಲ್ಲಿ ಅವರು
ಯಶಸ್ವಿಯಾದರು.
ಈ
ಒಡಂಬಡಿಕೆಗೆ ತೀವ್ರ ಪ್ರತಿರೋಧ ಒಡ್ಡಿದ
ಅಬ್ದುಲ್ ಗಫರ್ ಖಾನ್, ಮೌಲನಾ
ಅಜಾದ್ ಮತ್ತು ರಾಮ್ ಮನೋಹರ್
ಲೋಹಿಯಾರವರು ಈ ವಿಷಯವನ್ನು ಗಾಂಧೀಜಿಯ
ಗಮನಕ್ಕೆ ತರುವ ವೇಳೆಗೆ ಪರಿಸ್ತಿತಿ
ಕೈ ಮೀರಿ ಹೋಗಿತ್ತು. ಭಾರತ
ಮತ್ತು ಪಾಕ್ ಇಬ್ಭಾಗವಾಗುವುದಾದರೆ ಅದು
ನನ್ನ ಶವದ ಮೇಲೆ ಎಂದು
ನಿರ್ಧಾಕ್ಷಿಣ್ಯವಾಗಿ ಘೋಷಿಸಿಕೊಂಡಿದ್ದ ಗಾಂಧೀಜಿಗೆ ಈ ವರ್ತಮಾನ ನಿಜವಾದ
ಶಾಕ್ ನೀಡಿತ್ತು. ತಾವು ಮಕ್ಕಳಂತೆ ನಂಬಿದ್ದ
ನೆಹರೂ ಹಾಗೂ
ಪಟೇಲ್ ಅವರ ವರ್ತನೆ ಅವರನ್ನು
ದಂಗು ಬಡಿಸಿತ್ತು. ಈ ಬಗ್ಗೆ ತನಗೇಕೆ
ತಿಳಿಸಲಿಲ್ಲ? ಎಂಬ ಗಾಂಧೀಜಿಯವರ ಪ್ರಶ್ನೆಗೆ
“ ನೀವು ದೂರದಲ್ಲಿದ್ದುದರಿಂದ ತಿಳಿಸಲು ಸಾಧ್ಯವಾಗಲಿಲ್ಲ” ಎಂಬ ಉಢಾಪೆಯ ಉತ್ತರ
ನೆಹರೂ ಬಾಯಿಯಿಂದ ಹೊರಬಿತ್ತು. ಇಬ್ಭಾಗವನ್ನು ತಡೆಯುವ ಕೊನೆಯ ಪ್ರಯತ್ನವಾಗಿ
ಮೌಂಟನ್ ಬ್ಯಾಟನ್ ನಿವಾಸಕ್ಕೆ ತೀವ್ರ
ಹತಾಶ ಸ್ಥಿತಿಯಲ್ಲಿ ಗಾಂಧೀಜಿ ತೆರಳಿದರು.
ಅವರ ಸ್ಥಿತಿ ರೆಕ್ಕ ಮುರಿದ
ಹಕ್ಕಿಯಂತಾಗಿತ್ತು. ಆದರೆ ವ್ಯವಸ್ಥಿತ ಸಂಚಿನ
ರೂವಾರಿಯಾಗಿದ್ದ ಮೌಂಟ್ ಬ್ಯಾಟನ್ ರವರು
ಗಾಂಧೀಜಿ ತಲುಪುವ ವೇಳೆಗಾಗಲೆ ಒಡಂಬಡಿಕೆ
ಪತ್ರವನ್ನು ಇಂಗ್ಲೆಂಡ್ ಗೆ ರವಾನಿಸಿದ್ದರು. ನಿರಾಶೆಯಿಂದ
ಹಿಂತಿರುಗಿದ ಗಾಂಧಿಜಿ ಅಖಂಡ ಭಾರತದ
ಪ್ರಧಾನಿಯಾಗಿ ಜಿನ್ನಾರವನ್ನು ನೇಮಕ ಮಾಡಿ ವಿಭಜನೆಯನ್ನು
ತಡೆಗಟ್ಟುವ ಪ್ರಯತ್ನ ಮಾಡಿದರು. ಆದರೆ
ನೆಹರೂ, ಪಟೇಲ್ ಆದಿಯಾಗಿ ಕಾಂಗ್ರೇಸ್
ನ ಬಹುತೇಕ ನಾಯಕರು
ಈ ಪ್ರಸ್ತಾಪಕ್ಕೆ ವಿರೋಧ
ವ್ಯಕ್ತಪಡಿಸಿದರು.
ಸುಧೀರ್ಘ
ಮೂರು ದಶಕಗಳ ಕಾಲ ಭಾರತದಲ್ಲಿ
ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯದ ಹೋರಾಟವನ್ನು ಮುನ್ನಡೆಸಿ, ಅನೇಕರ ಜನ ನಾಯಕರನ್ನು
ಹುಟ್ಟು ಹಾಕಿದ್ದ ಗಾಂಧಿಜಿಯವರ ಮಾತುಗಳು
ಮತ್ತು ಚಿಂತನೆಗಳು ಅವರ ಕೊನೆಯ ದಿನಗಳಲ್ಲಿ
ಶಿಷ್ಯರ ಪಾಲಿಗೆ, ವಿಶೇಷವಾಗಿ ನೆಹರೂ,
ಸರ್ದಾರ್ ವಲ್ಲಬಾಯ್ ಪಟೇಲ್ ರವರ ಪಾಲಿಗೆ
ವೃದ್ಧನೊಬ್ಬನ ಪ್ರಲಾಪಗಳಂತೆ ತೋರ ತೊಡಗಿದವು.
ಭಾರತ
ಮತ್ತು ಪಾಕಿಸ್ತಾನಕ್ಕೆ ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯ ನೀಡುವ ದಿನಾಂಕವನ್ನು ಆಗಸ್ಟ್
ಹದಿನೈದು ಎಂದು ನಿರ್ಧರಿಸಲಾಯಿತು. ಕಾಕತಾಳಿಯವೆಂಬಂತೆ
ಆಗಸ್ಟ್ 15 ಮೌಂಟ್ ಬ್ಯಾಟನ್ ಅವರ
ಪತ್ನಿ ಎಡ್ವಿನಾ ಅವರ ಹುಟ್ಟು
ಹಬ್ಬವಾಗಿತ್ತು. ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯ ಹತ್ತಿರವಾಗುತ್ತಿದ್ದಂತೆ ಭಾರತ ಮತ್ತು ಪಾಕ್
ವಿಭನೆಯ ಕಾಲದಲ್ಲಿ ಪಂಜಾಬ್ ಪ್ರಾಂತ್ಯದಲ್ಲಿ
ಅಗ್ನಿ ಜ್ವಾಲೆಯಂತೆ ಸ್ಪೋಟಿಸಿ ಹೊತ್ತಿಕೊಂಡ
ಕೋಮು ಗಲಭೆಯ ಜ್ವಾಲೆ ಇಡೀ
ದೇಶವನ್ನು ಆವರಿಸಿದಾಗ, ಈ ಘಟನೆ ಗಾಂಧೀಜಿಯವರ
ಪಾಲಿಗೆ ಹಸಿ ಗಾಯದ ಮೇಲೆ
ಉಪ್ಪು ಸವರಿದಂತಾಯಿತು. ಸರ್ವ ಧರ್ಮಗಳ ನಡುವಿನ
ಮೈತ್ರಿ ಮತ್ತು ಜಾತ್ಯಾತೀತ ಮನೋಭಾವಗಳನ್ನು
ಪ್ರೋತ್ಸಾಹಿಸುತ್ತಾ, ಅಸ್ಪøಶ್ಯತೆಯನ್ನು ಹೋಗಲಾಡಿಸುವ
ನಿಟ್ಟಿನಲ್ಲಿ ಇಡೀ ಆಯಸ್ಸನ್ನು ಸೆವೆಸಿದ್ದ
ಗಾಂಧಿಯಂತಹ ಹಿರಿಯ ಜೀವಕ್ಕೆ ತಮ್ಮ
ಕೊನೆಯ ದಿನಗಳಲ್ಲಿ ಕೋಮು ಗಲಭೆಯನ್ನು ಹತ್ತಿಕ್ಕುವ
ಅನಿರೀಕ್ಷಿತ ಹೊಣೆಗಾರಿಕೆ ಅವರ ಹೆಗಲೇರಿತು.
ಕೊಲ್ಕತ್ತ
ನಗರ ಸೇರಿಂದತೆ, ಪೂರ್ವ ಭಾರತದ ಅನೇಕ
ನಗರ, ಪಟ್ಟಣಗಳÀಲ್ಲಿ ಹತ್ತಿ
ಉರಿಯುತ್ತಿದ್ದ ಕೋಮು ದಳ್ಳುರಿಯನ್ನು ನಂದಿಸಲು
ಗಾಂಧೀಜಿ ಆಗಸ್ಟ್ ತಿಂಗಳಿನಲ್ಲಿ ಕೊಲ್ಕತ್ತ
ನಗರದತ್ತ ಹೊರಟರು. ಇತ್ತ ಧರ್ಮ,
ಜಾತಿಗಳ ಹೆಸರಿನಲ್ಲಿ ಕತ್ತಿ ಹಿಡಿದು ಪರಸ್ಪರ
ಇರಿದುಕೊಂಡು ನೆತ್ತರು ಸುರಿಸಿಕೊಂಡು ಹೆಣವಾದವರ
ನಡುವೆ, ದೆಹಲಿಯಲ್ಲಿ, ನೆಹರೂ ಹಾಗೂ ದೂರದ
ಕರಾಚಿಯಲ್ಲಿ ಜಿನ್ನಾ ಇಬ್ಬರೂ ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯ
ದಿನ ಪ್ರಧಾನಿ
ಪಟ್ಟಕ್ಕೇರಲು ವಿವಾಹದ
ನವ ವರರಂತೆ ಸೂಟು, ಬೂಟು
ತಯಾರಿಸಿಕೊಂಡು, ಗುಲಾಬಿ ಮತ್ತು ಅತ್ತರಿನ
ನಡುವೆ ಶೃಂಗಾರದಲ್ಲಿ ನಿರತರಾಗಿದ್ದರು.
ಕೋಮು
ಗಲಭೆಯಿಂದ ಹತ್ತಿ ಉರಿಯುತ್ತಿದ್ದ ಕೊಲ್ಕತ್ತ
ನಗರದ ರಸ್ತೆಗಳಲ್ಲಿ ಹರಡಿಕೊಂಡಿದ್ದ ಇಟ್ಟಿಗೆ, ಕಲ್ಲು, ಗಾಜಿನ ಚೂರುಗಳ
ನಡುವೆ, ಹಸಿ ನೆತ್ತರಿನ ನೆಲದಲ್ಲಿ
ಬರಿಗಾಲಲ್ಲಿ ನಡೆಯುತ್ತಾ ನೊಂದವರ ಕಣ್ಣೀರು ಒರೆಸುತ್ತಾ,
ಒಳಗೊಳಗೆ ಅಳುತ್ತಾ ಬದುಕಿದ್ದ ಗಾಂಧೀಜಿಯ
ನೆನಪು ದೇಶಕ್ಕೆ ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯ ಬಂದ
ದಿನ ಯಾರಿಗೂ ಬೇಡವಾಗಿತ್ತು. ಆಗಸ್ಟ್
14 ರಂದು ಗುರುವಾರ ತಡರಾತ್ರಿಯವರೆಗೆ ಕೊಲ್ಕತ್ತ
ನಗರದಲ್ಲಿ ತಾವು ತಂಗಿದ್ದ ಹೈದರ್
ಮ್ಯಾನ್ಸನ್ ಎಂಬ ನಿವಾಸದ ಬಳಿ
ನೆರದಿದ್ದ ಹಿಂದೂ, ಮುಸ್ಲಿಮರಿಗೆ ಗಾಂಧೀಜಿ
ಸಾಂತ್ವನ ಹೇಳುತ್ತಿದ್ದರು. ಪ್ರತಿ ದಿನ ರಾತ್ರಿ
9 ಗಂಟೆಗೆ ನಿದ್ರೆಗೆ ಜಾರಿ ಬೆಳಗಿನ 3 ಗಂಟೆಗೆ
ಏಳುತ್ತಿದ್ದ ಗಾಂಧೀಜಿ ಅಂದು ರಾತ್ರಿ
ಹನ್ನೊಂದು ಗಂಟೆಯವರೆಗೂ ಮಲಗಲು ಸಾಧ್ಯವಾಗಿರಲಿಲ್ಲ. ನಿದ್ರೆ
ಮಾಡಲು ಹೊರಟಾಗ, ಅವರ ಬಳಿ
ಇದ್ದ ಸುಹ್ರವಾರ್ದಿ ಎಂಬುವರು ಇನ್ನೊಂದು ಗಂಟೆಯಲ್ಲಿ
ಭಾರತಕ್ಕೆ ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯ ದೊರಕಲಿದೆ. ಕಾಯೋಣ ಎಂದಾಗ, ಮೌನಕ್ಕೆ
ಶರಣಾದ ಗಾಂಧೀಜಿ ಎಂದಿನಂತೆ ನಿದ್ರೆಗೆ ಜಾರಿದರು. ಕೋಮು ಗಲಬೆಯ ನಡುವೆಯೂ
ಆ ಮಧ್ಯರಾತ್ರಿ ಕೊಲ್ಕತ್ತ
ಜನರು ತ್ರಿವರ್ಣ ಧ್ವಜ ಹಾರಿಸಿ, ಪಟಾಕಿ
ಸಿಡಿಸಿ, ಸಿಹಿ ಹಂಚುತ್ತಿದ್ದಾಗ, ಘಾಸಿಗೊಂಡ
ಹಕ್ಕಿಯಂತೆ ಗಾಂಧೀಜಿಯವರು ಹಾಸಿಗೆಯಲ್ಲಿ ಮುದುಡಿ ಮಲಗಿದ್ದರು. ಇತ್ತ
ದೆಹಲಿಯಲ್ಲಿ ಪ್ರಧಾನಿಯಾಗಿ ಅಧಿಕಾರ ವಹಿಸಿಕೊಂಡ ನೆಹರೂ
ಐತಿಹಾಸಿಕ ಭಾಷಣ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದರು.
ಮರು
ದಿನ ಬೆಳಿಗ್ಗೆ ಇಂಗ್ಲೆಂಡ್ ನಿಂದ ಬಂದಿದ್ದ ಕೆಲವು
ಪತ್ರಗಳನ್ನು ಬಂಗಾಳದ ಗವರ್ನರ್ ಆಗಿದ್ದ
ರಾಜಾಜಿಯವರು ಗಾಂಧೀಜಿಗೆ ತಲುಪಿದಿದ್ದರು. ಚರಕ ನೂಲುತ್ತಾ ಪತ್ರಗಳಿಗೆ
ಉತ್ತರವನ್ನು ಬರೆಸಿದ ಗಾಂಧೀಜಿಯವರು, ಇಂಗ್ಲೆಂಡ್
ನ ಲೋಕ ಸಭೆಯÀಲ್ಲಿ ನನ್ನ ಕುರಿತು
ಏನು ಚರ್ಚೆಗಳಾದವು ಎಂಬುದರ ಕುರಿತು ನನಗೆ
ಆಸಕ್ತಿಯಿಲ್ಲ ಎಂದು ಗೆಳೆಯರಿಗೆ ಉತ್ತರಿಸಿದ್ದರು.
ಸಾವಿರಾರು
ಪೋಲಿಸರು ನಿಯಂತ್ರಿಸಲಾಗದ ಕೊಲ್ಕತ್ತ ನಗರದ ಕೋಮು ಗಲಭೆಯನ್ನು
ಗಾಂಧೀಜಿ ನಿಯಂತ್ರಿಸಿದ ಬಗೆಯನ್ನು ಒನ್
ಮ್ಯಾನ್ ಆರ್ಮಿ ಎಂದು ಬಣ್ಣಿಸಿದ
ಅಮೇರಿಕಾದ ನ್ಯೂಯಾರ್ಕ್ ಟೈಮ್ಸ್ ಪತ್ರಿಕೆಯು ಇದೊಂದು
ಪವಾಡ ಎಂದು ಬಣ್ಣಿಸಿತು. ಇದಕ್ಕೆ
ಉತ್ತರವೇನೋ ಎಂಬಂತೆ ಗಾಂಧೀಜಿಯವರು ತಮ್ಮ
ಹರಿಜನ ಪತ್ರಿಕೆಯಲ್ಲಿ ತೀರಾ ವೈರಾಗ್ಯದ ಮಾತುಗಳನ್ನಾಡಿದರು.
ಅವರ ಮಾತುಗಳು ಹೀಗಿದ್ದವು. “ ನಾವೆಲ್ಲಾ
ಸೃಷ್ಟಿಕರ್ತ ಆ ದೇವರ ಕೈ
ಗೊಂಬೆಗಳು. ಆತನ ಕೊಳಲಿನ ನಾದಕ್ಕೆ
ನರ್ತಿಸುವುದಷ್ಟೇ ನಮ್ಮ ಕರ್ತವ್ಯ.” ಗಾಂಧೀಜಿಯವರ
ಈ ಮಾತುಗಳನ್ನು ಗಮನಿಸಿದರೆ,
ಈ ನೆಲದ ಮೇಲಿನ
ಓರ್ವ ನತದೃಷ್ಟ ಹಾಗೂ ದುರಂತ
ನಾಯಕನೊಬ್ಬ ಆಡಬಹುದಾದ ನೋವಿನ ಮಾತುಗಳಂತೆ ಅವು
ನಮಗೆ ಕೇಳಿ ಬರುತ್ತವೆ.
